912 – 973: Otton I Wielki
Otton I Wielki urodził się 23 listopada 912 roku w Walhausen. Był synem wschodniofrankijskiego króla Henryka I i jego drugiej żony Matyldy. Wbrew ówczesnej tradycji ojciec ustanowił Ottona I jedynym spadkobiercą tronu. Koronacja Ottona I odbyła się 7 sierpnia 936 roku w Akwizgranie. Pierwszą część swojego panowania w Niemczech Otton I poświęcił walce o jedność królestwa przeciwko buntom możnych feudałów, na czele których stawali najczęściej bracia Ottona, niezadowoleni z faktu, że zostali pominięci w podziale spadku po ojcu. Król musiał walczyć nawet z własnym synem z pierwszego małżeństwa. Z powodu konfliktów z krewnymi Otton I proces umacniania władzy opierał głównie na Kościele. Przełom nastąpił w chwili węgierskiego najazdu na Niemcy. Wobec zagrożenia zewnętrznego zażegnane zostały konflikty wewnętrzne i dotychczasowi rywale stanęli do walki przeciwko wspólnemu wrogowi pod wodzą Ottona I. Węgrzy zostali pokonani w bitwie nad rzeką Lech 10 sierpnia 955 roku. Po zwycięstwie król Otton I okrzyknięty został „ojcem ojczyzny” i otrzymał zaszczytny tytuł „imperatora”. Uporządkowanie spraw wewnętrznych pozwoliło Ottonowi zająć się polityką zagraniczną. W krótkim czasie król zorganizował trzy wyprawy do Włoch w celu zdobycia korony cesarskiej, której początkowo papież mu odmawiał. Sytuacja uległa zmianie w chwili zagrożenia pontyfikatu papieża przez jego przeciwników politycznych. Wezwany na pomoc Otton I pokonał antagonistów papieża i w dowód wdzięczności został koronowany na cesarza rzymskiego narodu niemieckiego. Koronacja odbyła się w Rzymie 2 lutego 962 roku Cesarz Otton I zmarł 7 maja 973 roku w Memleben. Na tronie cesarskim zastąpił go syn Otton II.
Schüler/innen des Gymnasiums Papenburg
klawisz