ca. 375-568 na Christus: Germaanse Volksverhuizing

Sinds de 3e eeuw voor Christus al werden volksverhuizingen door veranderingen van het klimaat, gebrek aan land en de toenemende druk door andere volkeren veroorzaakt. Van bijzonder belang voor de geschiedenis van Europa en van het avondland was de Germaanse volksverhuizing. De veroorzakers van de Germaanse volksverhuizing waren de Hunnen, een nomadisch ruitervolk uit het hart van Azië dat omtrent 375 na Christus het westen indrong en op Germaanse volkeren stuitte die zich hier hadden gevestigd en die nu van hun kant de druk van de Hunnen moesten ontwijken en dientengevolge in toenemende mate een bedreiging voor het Romeinse wereldrijk vormden. Vele van deze Germaanse volkeren trokken in de daarop volgende tijd over de Rijngrens en vestigden zich als bondgenoten van de Romeinen op het territorium van hen. Uiteindelijk kon het West-Romeinse Rijk de druk van de Germaanse volkeren niet meer aan. De erkenning van de Germaanse officier Odoakar door Oost-Rome tot heerser van Italië betekende in 476 na Christus het politieke einde van het West-Romeinse Rijk. Het waren met name de Franken die vorm aan het Europa van nu gaven. Cultureel waren de Romeinen superieur aan de Germaanse volkeren. Ze bezaten al een stabiel politiek bestel dat het maatschappelijke leven regelde. De Franken hadden voordeel van hun contacten met de cultuur van de Romeinen. Niet alleen het in het Romeinse Rijk al verspreide christendom, maar ook de culturele verworvenheden en de politieke orde van de Romeinen werden door de Franken overgenomen. De antieke filosofie en kunst van de Romeinen zijn tot de dag van vandaag een belangrijk bestanddeel van de cultuur van het avondland. Zo luidde de Germaanse volksverhuizing de overgang van de klassieke Oudheid naar de Middeleeuwen in. omhoog