X
Wędruj z nami po ścieżce europejskiej historii

1517: Reformacja

Marcin Luter na sejmie w Wormacji

Po zakończeniu średniowiecza rozpoczął się okres odrodzenia. Cechami charakterystycznymi tej epoki był nowy obraz człowieka (humanizm), nowy obraz świata (słońce jako centrum), wielkie odkrycia geograficzne (odkrycie w 1492 roku Ameryki), a także wynalazki, np. wynalezienie druku przez Jana Gutenberga. Na ten okres przypada również reformacja traktowana jako ruch na rzecz reformy kościoła. Marcin Luter urodził się 11 października 1483 roku w Eisleben, studiował prawo, a następnie wstąpił do zakonu i jako mnich poświęcił się studiom teologicznym. Po święceniach zakonnych i uzyskaniu tytułu doktora teologii w 1512 roku objął katedrę profesora Pisma Świętego na Uniwersytecie w Wittenberdze. Głównym tematem jego rozważań teologicznych były warunki, jakie musi spełnić człowiek, aby dostąpić zbawienia. Ostatecznie Luter uznał, że najważniejsza nie jest ofiara, pokora, czy pokuta, lecz głęboka wiara. Tym samym zbędną staje się instytucja kościoła jako pośrednika między człowiekiem a Bogiem. Nie można także zapewnić sobie łaski Bożej poprzez kupno odpustu. 31 października 1517 roku Luter powiesił na drzwiach kaplicy zamkowej w Wittenberdze dokument z 95 tezami wyrażającymi jego krytyczne poglądy na temat funkcjonowania kościoła, które odbiły się szerokim echem w całej Rzeszy. Kościelni hierarchowie wielokrotnie wzywali Lutra do ich odwołania. Luter nie zrobił tego nawet na sejmie w Wormacji w roku 1521 przed cesarzem Karolem V. W konsekwencji został ekskomunikowany. Mimo intencji Marcina Lutra, który dążył jedynie do reformy kościoła, dalsze wydarzenia doprowadziły do jego rozpadu na różne wyznania. Fakt ten znacząco wpłynął na historię Europy.

 

Schüler/innen des Gymnasiums Papenburg

klawisz