9 r. n. e.: Bitwa w Lesie Teutoburskim
W 7 roku n. e. na granicy rzymsko-germańskiej nad Renem doszło do spotkania dwóch mężów: Publiusza Kwinktyliusza Warusa, z woli cesarza rzymskiego Augusta, namiestnika prowincji Germania oraz Arminiusza, syna jednego z wodzów germańskiego plemienia Cherusków. Arminiusz jako syn przywódcy plemienia mającego status rzymskiego sojusznika, wychował się w Rzymie, gdzie otrzymał gruntowne wykształcenie wojskowe oraz stał się rzymskim obywatelem. Pnąc się szybko po szczeblach kariery w armii rzymskiej, w 7 roku n. e. został dowódcą oddziałów pomocniczych trzech rzymskich legionów stacjonujących nad Renem i dowodzonych przez Warusa. Arminiusz, który cieszył się zaufaniem Warusa, w 9 roku n. e. wziął udział w wyprawie legionów na tereny Cherusków w celu poboru podatków. W drodze powrotnej 3 legiony rzymskie złożone z 20 tysięcy żołnierzy oraz 10 tysięcy cywili za sprawą Arminiusza zostały wprowadzone w zasadzkę. Na zwężającej się drodze, otoczonej z lewej strony pasmem wzniesień a z prawej bagnami, wojownicy germańscy zaatakowali rozciągniętą armię rzymską, która z powodu ciasnoty nie mogła stanąć w wyuczonym szyku bojowym. Bitwa trwała trzy dni i zakończyła się rzezią Rzymian. Zgodnie z wynikiem najnowszych badań archeologicznych za miejsce bitwy uznaje się okolice góry Kalkriesenberg koło Osnabrück. Nie są znane motywy postępowania Arminiusza, nazywanego później Hermannem, który w 21 roku n. e. został zamordowany przez swoich współplemieńców. Jednak bezspornym wydaje się pogląd, że bitwa w Lesie Teutoburskim powstrzymała ekspansję Rzymu na tereny germańskie i zapobiegła ich romanizacji.
Schüler/innen des Gymnasiums Papenburg
