800: Koronacja cesarska Karola Wielkiego
Koronacja cesarska związana z namaszczeniem olejami świętymi oznaczała uznanie Karola Wielkiego za wybrańca Boga przeznaczonego do władania chrześcijańską Europą.
Karol Wielki odziedziczył królestwo Franków po swoim ojcu Pepinie Małym. Po śmierci brata Karlomana stał się samodzielnym władcą. Kraj Franków obejmował wówczas całą Galię oraz dawną Germanię Środkową i Południową. Liczne, zwycięskie podboje dokonane przez Karola Wielkiego, przyczyniły się do wzmocnienia pozycji chrześcijaństwa w Europie i do znacznego powiększenia terytorium jego państwa. Na północy chrześcijaństwo było szerzone przemocą i gwałtem, na południu, władca Franków, występując jako obrońca państwa kościelnego, wydarł Longobardom dwie trzecie terytorium i przyłączył do swego królestwa. Papież Leon III w dowód wdzięczności za polityczne i militarne dokonania króla na rzecz kościoła koronował go 25 grudnia 800 roku w Katedrze Świętego Piotra w Rzymie na cesarza. Karol otrzymał przydomek „Wielkiego” i tytuł „Cesarza Rzymskiego”. W ten sposób został uznany za spadkobiercę cesarstwa zachodniorzymskiego, które upadło w 476 roku wraz z detronizacją cesarza Romulusa Augustulusa, uznawanego za ostatniego zwierzchnika chrześcijan na Zachodzie.
Z czasem cesarstwo Karola Wielkiego objęło zwierzchnictwo nad wszystkimi krajami, które uznawały papieża za głowę kościoła.
élèves du Lycée Notre Dame de la Compassion à Pontoise
klawisz